در شب عاشورا ...

شیخ مفید رحمه الله می‏نویسد:

حضرت علی‏بن الحسین علیه السلام در روایتی چنین فرمود است:

در شب عاشورا در خیمه‏ ام نشسته بودم و عمه ‏ام زینب از من پرستاری می‏کرد، در آن‏ هنگام پدرم به خیمه خود رفت و جوین غلام آزاد شده ابی‏ذر غفاری نزد او نشسته بود و شمشیر آن‏حضرت را اصلاح می‏کرد، پدرم شروع به‏خواندن اشعار زیر کرد که حاکی از بی‏وفایی دنیاست: یا دَهْرُ! اُفٍّ لَکَ مِنْ خَلیلِ‏ کَمْ لَکَ بِالاِشْراقِ وَ الاَصیلِ‏ مِنْ صاحِبٍ اَوْ طالِبٍ قَتیلِ‏ وَ الدَّهْرُ لا یَقْنَعُ بِالبَدیلِ‏ وَ اِنَّما الاَمْرُ اِلَی الجَلیلِ‏ وَ کُلُّ حَیٍّ سالِکٌ سَبیلِ‏ و این اشعار را دو یا سه بار تکرار کرد و من از خواندن این اشعار مقصود او را دانستم ، بغض گلویم را گرفت اما خودداری کردم و به هر ترتیبی بود خاموش شدم و دانستم زمان بلا فرارسیده است. ولی عمّه‏ام زینب چون دل نازکتر از من بود با شنیدن این اشعار ، بی‏تاب شد و نتوانست خودداری کند، و لذا بی‏تابانه از جا برخاست و به‏نزد امامعلیه السلام‏ دوید و گفت: واثَکْلاهُ لَیْتَ المَوْتُ اَعْدَمَنِی الحَیاةَ، اَلیَوْمَ ماتَتْ اُمّی فاطِمَة وَ اَبی عَلِیّ وَ اَخِی الحَسَن، یا خَلیفَةَ الماضی وَ ثُمالَ الباقی ! [ آه از این مصیبت! ای کاش مرگ من رسیده بود! امروز چنان است که مادرم فاطمه و پدرم علی و برادرم حسن از دنیا رفته‏اند ای بازمانده گذشتگان، و ای دادرس بازماندگان!]  امامعلیه السلام که چنان دید نظری به خواهر افکند و بدو فرمود: یا اُخَیَّة لایُذْهِبَنَّ حِلْمَکِ الشَیْطانُ ! [ خواهر جان! مواظب باش شیطان حلم و شکیباییت را نرباید!] این جمله را گفت و به‏دنبال آن، اشک ، چشمان امامعلیه السلام را گرفت و سپس فرمود: لَوْ تُرِکَ القَطالیلاً لَنام ! [ اگر مرغ قط را به حال خود وا می‏گذاشتند آسوده می‏خوابید!] زینب با شنیدن این جمله تأثر و اندوهش بیشتر شد و گفت: یا وَیْلَتاه اَفَتَغْتَصِبْ نَفْسَکَ اِغْتِصاباً فَذاکَ اَقْرَح لِقَلْبی وَ اَشَدُّ عَلی‏ نَفْسی‏ ! [ ای وای بر من! آیا دل به‏مرگ نهاده‏ای؟ این بیشتر دل‏ مرا ریش می‏کند و بر من سخت‏تر و ناگوارتر است!] و به‏دنبال آن دست برد و گریبان خود را چاک زد و بی‏حال بر زمین افتاد! امامعلیه السلام که چنان دید برخاست و آب به‏صورت خواهر پاشید و با کلمات زیر او را دلداری و آرامش داد: یا اُخْتاه اِتّقِی اللَّه وَ تَعَزَّی بِعَزاءِ اللَّهِ، وَ اعْلَمی اَنَّ اَهْلَ الاَرْضِ یَمُوتُونَ وَ اَهْلَ السَّماءِ لایَبْقُونَ، وَ اَنَّ کُلَّ شَی‏ءٍ هالِکٌ اِلاَّ وَجْهَ اللَّهِ الَذی خَلَقَ الخَلْقَ بِقُدْرَتِهِ، وَ یَبْعَثُ الخَلْقَ وَ یُعیدُهُمْ وَ هُوَ فَرْدٌ وَحْدَه!. جَدّی خَیْرٌ مِنّی وَ اَبی خَیْرٌ مِنّی وَ اُمِیّ خَیْرٌ مِنّی وَ اَخی خَیْرٌ مِنّی، وَلی وَ لِکُلِّ مُسْلِمٍ بِرَسُولِ اللَّهصلی الله علیه وآله اُسْوَة . [ خواهر جان! پرهیزکاری و شکیبایی پیشه کن ، بردبارباش و بدان که اهل زمین می‏میرند و اهل آسمان نخواهند ماند و همه چیز هلاک می‏شود جز خداوندی که آفریدگان را به‏قدرت خود آفرید و مردم را برانگیخت، و او یگانه بی‏همتاست. [خواهر جان] جدّ من [رسول خدا] از من بهتر بود و مادرم از من بهتر بود و پدرم از من بهتر بود و برادرم به از من بود [که همه از این‏جهان رفتند] و من و هر مسلمانی باید به‏رسول خدا تأسّی کنیم.] حسین علیه السلام با این سخنان زینب را آرام کرد و به دنبال آن ، زینب را سوگند داد که خواهرم! نباید در کشته شدن من گریبان چاک زنی و روی خود را بخراشی و در این باره سفارشی در این‏باره به زینب کرد که شاعر پارسی زبان مرحوم عمّان سامانی آن را این‏گونه به‏نظم درآورده است:

جان خواهر! در غمم زاری مکن‏
 با صدا بهرم عزاداری مکن‏
 هرچه باشد تو علی را دختری‏
 عصمت‏اللهی و زهرا پروری‏
 معجر از سرپرده ، ازرخ وامکن‏
 آفتاب و ماه را رسوا مکن‏
 خانه‏سوزان را تو صاحبخانه‏باش‏
 با زنان در همرهی ، مردانه‏باش‏
 باتو هستم جان خواهر همسفر
 توبه‏پا این راه پویی من به سر

امام علیه السلام مانند این‏که با این سخنان ضمن سفارش خواهر به صبر و سکون و بردباری ونوعی تصرّف تکوینی در دل زینب ، او را برای روبه‏رو شدن با مصایب دشوار بعدی آماده کرد، زیرا وضع دختر فاطمه علیها السلام از آن ساعت به بعد تغییر کرد و دیگر از آن گونه بی‏تابی‏ها از او دیده نشد.

برگرفته از کتاب:

زینب عقیله بنی هاشم (دانلود)

پ.ن:
سلام على قلب زینب الصبور و لسانها الشکور
- عمه جان!
امروز غم و اندوه به پایان خواهد رسید و در آغوش "سرّ اهل بیت" مادرت سیده زنان دوعالم حضرت فاطمه زهرا (سلام الله علیها) جای خواهی گرفت.
- پرکشیدن عمه سادات(س) بر تمامی محبین اهل بیت(ع) تسلیت باد.

جهت تعجیل در فرج: 

 اللهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم