گلایه اى از نحوه معرفى دین

عـلـیـرغم اصرار قرآن بر سهولت و آسانى شریعت و به تعبیر ماآزادى در حوزه دین، معذلک گاه چنان دین را مشکل و زمخت معرفى کرده اند که طبع هر آزاده اى از آن مى رمد. این پدیده معلول دو چیزاست. یکى دور بودن از واقعیات خارجى و دیگرى تقواى فوق العاده عالمان دینى که آنها را وادار مـى کـنـد هـمـواره جانب احتیاط را بگیرند.
در رساله هاى عملیه به مسائلى از این دست بر مى خوریم: مـسـاءلـه 1944 ـ نگاه کردن مرد به صورت زنى که مى خواهد با اوازدواج کند, جایز است به شرط آنکه بداند که مانع شرعى از ازدواج بااو نیست و احتمال هم بدهد که زن ازدواج را قبول مى کند و احـتمال بدهد که با این نگاه کردن اطلاع تازه اى پیدا مى کند و با این شرائط,نگاه کردن فقط براى این مرد جایز است , اگر چه چند مرتبه باشد, بلکه چنین نگاه کردنى براى جلوگیرى از نزاع بعد از عقد, مستحب نیز هست و اجازه زن هم در آن لازم نیست و بنابر اظهر, نگاه کردن به مو ومحاسن دیگر آن زن هم با همین شرائط جایز است و وجهى دارد که زن هم بتواند به مردى که مى خواهد با او ازدواج کند, با شرایطى که گفته شد, نگاه کند.
در ایـن مـسـاءلـه طـولانى , خواننده آنقدر به شرط اینکه و به شرطآنکه در برابر خود مى بیند که موضوع اصلى را فراموش مى کند درحالى که مى توان این مساءله را در یک خط بیان کرد: مـرد و زنى که قصد ازدواج دارند, مى توانند براى اطلاع از عیوب وزیبایى هاى یکدیگر, به هم نگاه کنند.

جهت مطالعه ادامه کلیک رنجه بفرمایید...

برگرفته از:

کتاب "آزادى" تالیف عباس یزدانى(مطالعه آنلاین کتاب)

جهت تعجیل در فرج: 

 اللهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم و العن اعدائهم

اعتکاف در ادیان دیگر

کسی به درستی نمی داند که این عبادت، از چه زمانی آغاز و کیفیت اجزا و شرایط آن در بدو شکل گیری چه چیزهایی بوده است.

با توجه به آیه 125 سوره بقره، می توان نتیجه گرفت که اعتکاف عملی بوده که در شریعت ابراهیم از مناسک و عبادات الهی محسوب می شده. و پیروان ایشان به این عمل مبادرت می ورزیدند و لذا ابراهیم و اسماعیل (ع) از طرف خداوند موظف شده بودند تا محیط لازم را برای برپایی این مراسم مهیا سازند. واگذاری این مسؤولیت خطیر به آنها، گواه بزرگی بر اهمیت عباداتی چون حج، اعتکاف و نماز در پیشگاه خداوند است.

حضرت موسی (ع) با آن که مسؤولیت سنگین رهبری و هدایت امت را به دوش داشت، برای مدت زمانی آنان را ترک و برای خلوت با محبوب خویش به خلوتگاه کوه طور شتافت. او در پاسخ به پرسش خداوند که فرمود: چرا قوم خود را رها کردی و با عجله به سوی ما شتافتی؟ عرض کرد: پروردگارا! به سوی تو آمدم تا از من راضی شوی (طه 83 و 84)

بیت المقدس از مکانهایی بود که همواره عده زیادی از انسانها، برای اعتکاف در آن گرد می آمدند و به راز و نیاز با پروردگار خویش مشغول می شدند. بزرگ این گروه، حضرت زکریا (ع) بود و از جمله کسانی که در امر اعتکاف سرپرستی می نمود حضرت مریم (ع) است. قرآن در این باره می فرماید: "وَ کَفّلَها زَکَریا کُلَّما دَخَلَ عَلَیها زَکَریا المِحرابَ وَجَدَ عِندَها رِزقاً؛ کفالت او (مریم) را زکریا بر عهده گرفت و هر زمان که به محل عبادت او می رفت برای او غذایی مهیا می دید(عمران 37)

از قرآن مجید (مریم:16و 17) استفاده می شود که حضرت مریم (ع) آنگاه که به افتخار ملاقات با فرشته الهی نایل آمد از مردم بریده بود و در خلوت به سر می برد.

علامه طباطبائی می فرماید: گویا مقصود از دوری مریم از مردم، بریدن از آنان و روی آوردن به اعتکاف برای عبادت بوده است.

طبق روایات اهل سنت، در دوران جاهلیت هم عملی به عنوان اعتکاف در میان مردم رایج بوده است و مردم توسط این عمل به خدای خود تقرب می جسته اند.

اجداد پیامبر اسلام (ص) از پیروان دین حنیف به شمار می روند. اعتکاف در غارها و بیابانها و کوهها، به عده ای از این حنفاء نسبت داده شده است. آنان در جاهای خلوتی که از مردم دور بود به اعتکاف پرداخته و خود را در آن محبوس می کردند و جز برای نیازهای شدید و ضروری، از آن خارج نمی شدند و در آن اماکن به عبادت و تأمل و تفکر در هستی پرداخته و در جستجوی راستی و حقیقت بودند. آنها در آن اماکن خاموش و آرام مثل غار حراء، به عبادت مشغول می شدند.

پیامبر (ص) نیز مانند خود بر دین حنیف یعنی دین حضرت ابراهیم (ع) بود و عبادات متداول آن دین و از جمله اعتکاف را برپا می داشت.

قبل از بعثت حضرت محمد (ص) نیز غار حراء محل عبادت و راز و نیاز بود، حضرت رسول اکرم (ص) نیز به اعتکاف در آن مکان مشغول می شدند و در اندیشه سرنوشت بشریت فرو می رفتند

برگرفته از تبیان خراسان جنوبی و آوینی

جهت تعجیل در فرج: 

 اللهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم و العن اعدائهم

ایام البیض

روزهای سپید یا ایام البیض، به روزهای سیزدهم و چهاردهم و پانزدهم هر ماه قمری گویند.

در منابع دینی، ایام البیض ماه‌های رجب، شعبان و رمضان، دارای فضیلت بسیار می‌باشند. «ایام البیض» یعنی روزهایی که شب‌هایش سفید است. منظور، سیزدهم، چهاردهم و پانزدهم ماه قمری است که «شب‌های مهتاب» دارند.

در حدیثی از پیامبر اسلام آمده است هنگامی که آدم خطایی که ترک اولی بود را انجام داد بدنش سیاه شد. پس از آن بر قلبش الهام شد که روزهای ۱۳ و ۱۴ و ۱۵ را روزه بگیرد. هر روز از این روزها را که روزه گرفت، بخشی از بدنش سفید شد، وقتی سه روز تمام شد، تمام بدنش سفید شده بود. به همین دلیل این روزها را روزهای سفید گفته‌اند.

برگرفته از:

فرهنگ معین و دانشنامه آزاد ویکی پدیا

جهت تعجیل در فرج: 

 اللهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم و العن اعدائهم

مصحف فاطمه (سلام الله علیها)

کلمه «مُصْحَف» (با هر سه حرکت میم) اکنون بیشتر به معناى «قرآن» به کار مى رود؛ اما در لغت به معناى مجموعه برگه هایى است که میان دو جلد جمع آورى شده است و امروزه «کتاب» خوانده مى شود.(۱) بنابراین، منظور از «مصحف فاطمه(علیها السلام)، کتاب فاطمه(علیها السلام) است که در بعضى از روایات اهل سنت نیز به آن اشاره شده است. روایاتى چون «ابى بن کعب» وجود کتابى نزد آن حضرت (علیها السلام) را تأیید کرده اند.(۲)

بدین ترتیب سخن کسانى مانند «ایجى» درمواقف و «جرجانى» درشرح مواقف و ابو زهره درکتاب «امام صادق (علیه السلام)» که مدعى شده اند، شیعه به قرآنى منسوب به فاطمه (علیها السلام) که غیر از قرآن رایج میان مسلمانان است، اعتقاد دارد، نادرست است و در عدم رجوع به روایات شیعه و نیز عدم دقت در معناى مصحف ریشه دارد.(۳)

پى نوشت ها:
(۱) -حسینى جلالى، سید محمد رضا، تدوین السنة الشریفه،ص ۷۶.
(۲) -عبود،اسعد، صحیفة الزهرا(علیها السلام)،ص ۵۸ - ۵۶.
(۳) -معروف الحسنى، سید هاشم، سیرة الائمة الاثنى عشر،ج۱، ص ۹۸ و ۹۹.

منبع : hadith.net

جهت تعجیل در فرج: 

 اللهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم و العن اعدائهم