زخم هاى على علیه السّلام در پیکار

کسى که خط شکن جبهه هاست، و خود را در تمام جنگها در قلب سپاه دشمن فرو مى بُرد، و از فـراوانـى دشـمـن بـاکـى نـداشـت، و سـَرِ سرکشان و شجاعان عرب را بر خاک مالید، طبیعى است که باید زخم هاى فراوانى برتن داشته باشد.
دو نکته نسبت به جراحات بدن حضرت امیرالمؤ منین على علیه السّلام وجود داشت:
الف ـ همه زخم ها در قسمت جلوى بدن او وجود داشت.
ب ـ زخم ها فراوان و عمیق بود. (که تا هزار زخم را توانستند بشمرند)
چـون امـام عـلى عـلیـه السـّلام بـه دشـمن پُشت نمى کرد، وهمواره در حالت پیشروى و خط شکنى و دفاع بود.
نوشتند:
زِرِه حـضـرت امـیـرالمـؤ منین على علیه السّلام تنها قسمت جلوى بدن را مى پوشاند، زیرا نیازى نداشت تا پُشت سر را حفظ کند.
وعـمـیـق بـودن و فـراوانـى زخـمـهـا در طـول 94 جـنگ و یورش و تهاجم بیگانگان در زمان رسـول خـدا صلى الله علیه و آله و سه جنگ مهم در دوران 5 ساله حکومت ، حقیقت دیگرى از ایثارگرى هاى امام على علیه السّلام را به اثبات مى رساند.
وقـتـى در روز بـیست ویکم ماه رمضان سال چهلم هجرى بدن حضرت امیرالمؤ منین على علیه السّلام را غسل مى دادند و زخمهاى فراوان بدن آنحضرت را شمردند، دیدند که آثار حدود هـزار زخـم بـر پـیکر آن حضرت باقیمانده است که تنها هشتاد موردش مربوط به جنگ اُحُد بود آن هنگام که همه فرار کرده و تنها امام على علیه السّلام و ابودجّانه باقى مانده واز پیامبر صلى الله علیه و آله دفاع مى کردند. (1)
و زخـم هـاى پـیکر حضرت امیرالمؤ منین على علیه السّلام پس از جنگ اُحُد چنان عمیق بود که جـرّاحـان و پـرسـتـاران از دوخـتـن زخـم هـا در مـانـده شـدنـد، زخـم اوّل را مـى دوخـتـنـد و بـه هـنـگام دوختن زخم دوّم ، زخم دوخته پاره مى شد، که حضرت زهرا علیه السّلام با مشاهده آن فراوان گریست.

1) سفینة البحار ج 1 ص 149

برگرفته از:

کتاب الگوهای رفتاری امام علی علیه السلام (دانلود کتاب)

جهت تعجیل در فرج: 

 اللهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم و العن اعدائهم